Artiest info
Website
Myspace
LEUVEN - 12/11/11 Recensie

Muzikale duizendpoot, topproducer en soloartiest: Raphael Saadiq doet het tegenwoordig allemaal. Bovendien doet hij dit alles dermate goed, dat hij uitgegroeid is tot de leidersfiguur van een hele generatie artiesten die aan het zwoele soulgenre trouw zweren. Het Depot was geheel terecht maar wat blij om deze grote vis binnen te halen voor hun 'Cool' concertenreeks. Dat Saadiq zijn indrukwekkende reputatie niet gestolen heeft zullen zij die aanwezig waren op 12 november geweten hebben, wij wisten 'Ray Ray' voor het concert nog even te strikken voor een kort interview. 

Eerst en vooral, welkom in Leuven! We zagen je enkele weken geleden reeds aan het werk in het Sportpaleis als openingsact voor Lenny Kravitz en waren toen al getuige van je goede vorm. Wat vond je zelf van het concert?

Om eerlijk te zijn herinner ik me niet al te veel van dat concert (lacht). Ik heb de afgelopen maanden zoveel optredens gespeeld dat het allemaal wat begint te vervagen. Net zoals vandaag moet mijn team me er steeds op wijzen in welke stad we zitten, in welke zaal we spelen, etc. Ik heb me tot nu toe wel altijd een hele leuke tijd beleefd in België, onder meer tijdens mijn vroegere optredens in Brussel.

Voor iemand met een palmares als het jouwe lijkt het me ietwat vreemd dat je als openingsact speelt voor andere artiesten. Ook als producer heb je heel wat beginnende artiesten naar de absolute top gebracht, hoewel je daar misschien niet altijd de erkenning voor hebt gekregen die je verdiende. Vind je dat zelf jammer of geniet je evenveel van het werk achter de schermen?

Ja hoor, het draait voor mij gewoon allemaal om de muziek, om mijn ding te kunnen doen als muzikant. Als muzikant heb je ook maar twee opties: ofwel speel je ergens, ofwel speel je niet. Ik speel gewoon overal waar ik me comfortabel voel. Lenny Kravitz is een levende rocklegende in America en ik respecteer hem ook enorm als artiest, dus het blijft voor mij een eer om met hem te mogen touren. Zijn vermogen om een breed publiek te bereiken zorgt er bovendien voor dat mijn werk beter tot zijn recht komt. Sommigen kennen me als goede producer, andere als muzikant, maar het gebeurt toch nog vaak dat ze niet het geheel zien. Wanneer ze me dan op het podium zien staan en ‘Don’t Mess With My Man’ horen inzetten, vallen alle puzzelstukjes toch op zijn plaats.

Vanavond speel je hier in Het Depot, wat toch een aanzienlijk kleinschaliger is dan het Sportpaleis. Verkies je de kleinere, intieme zalen of de gigantische arena’s?

Maakt me echt niet uit! Ik zou zelfs in een telefooncel spelen, moest men het vragen. Zolang ik maar kan spelen amuseer ik me wel.

Je hebt deze vraag al vaak moeten beantwoorden, maar toch gaan we hem stellen: vertel eens, waarom sta je zo vijandig tegenover de term ‘neo-soul’? Je ging zelfs zover als het een ‘sinful word’ te noemen, dus moet er toch sprake zijn van een grondige afkeer?

Ik heb het hier nog niet zo vaak gehoord, dus ik ben al blij om te zien dat het niet echt naar Europa is overgewaaid. Eerst en vooral is de term niet bedacht door een artiest, maar door een executieve producer. Ik zeg niet dat het niet mogelijk is, maar deze keer heeft men toch de bal volledig misgeslagen. Het gevolg daarvan is dat deze term bij geen enkele artiest past. Ik heb wat het gevoel dat ik als woordvoerder fungeer voor een hele generatie artiesten, misschien omdat ik er het hardste tegen uitvaar. Ik draai dan ook al mee vanaf ’88, dus toch wat langer dan artiesten zoals D’Angelo, Musiq Soulchild, Erykah Badu, etc. Maar zij kregen hetzelfde label opgespeld en ik denk dat zij daar ook niet meteen tevreden mee zijn aangezien het allemaal erg soulvolle artiesten zijn, dus spreek ik voor al deze artiesten. Ik zou mijn muziek echt nooit onder de term ‘neo-soul plaatsen’. Dat zou hetzelfde zijn als die term gebruiken om de muziek van ‘The Temptations’ te benoemen, wat nergens op zou slaan omdat het helemaal niets met muziek te maken heeft. Ik behoed de journalisten er dus eigenlijk voor dat ze niet te lui worden en uit gemakzucht leuk klinkende woorden gaan gebruiken als ‘retro’ of ‘neo’, bij gebrek aan inspiratie. Zeggen dat ik daar kwaad van word zou overdreven zijn, maar ik probeer hen er toch op te wijzen dat we als artiesten niet bepaald gelukkig zijn met zo’n halfbakken term. Het is eigenlijk  hetzelfde als ‘nigger’ zeggen tegen een Afro-Amerikaan, omdat het niets zegt over die persoon op zich. Maar goed, ik zie er ergens ook wel de humor van in, ik blijf er grappen over maken.

In Europa is er tegenwoordig sprake van een zekere ‘soul-revival’, ook onder de jeugd. Niet zo lang geleden speelde ook Charles Bradley hier voor een overvolle zaal. Wat is volgens jou de grote aantrekkingskracht van soul-muziek?

Het is gewoonweg authentieke muziek. Smaken verschillen nu eenmaal; sommige mensen hebben behoefte aan iets ‘echts’, anderen luisteren liever naar kunstmatige popmuziek. Daar is helemaal niets mis mee. Als tiener wil je vaak niet zoals al je leeftijdsgenoten naar Justin Bieber luisteren, maar wil je opvallen door anders te zijn zonder ‘fake’ over te komen. De authenticiteit en attitude van soulmuziek sluiten daar perfect bij aan.

Wanneer we je twee laatste albums (‘The Way I See It’ en ‘Stone Rolling’) bekijken, valt op dat je qua muziek en algemene stijl steeds meer aansluit bij het Motown-tijdperk. Is dat omdat je je nu realiseert dat dit het genre is dat je het beste ligt? Of kan je als soloartiest gewoonweg meer je eigen zin doen?

Ik denk dat mijn album ‘The Way I See It’ net op het juiste moment in mijn leven is gekomen, omdat ik me toen pas echt klaar voelde om zo’n muziek te maken. Ik wist beter welke mensen ik moest inschakelen, ik wist beter hoe ik het muzikaal moest aanpakken,... Alles viel toen gewoon op z’n plek. Het was ook een perfecte weerspiegeling met wat ik toen bezig was. Met ‘Stone Rolling’ ging het net op dezelfde manier: ik schrijf muziek zoals ik het aanvoel op dat moment, wat natuurlijk zowel positief als negatief kan uitdraaien. Maar tot nu toe ben ik al altijd tevreden geweest met het resultaat. Laat ons hopen dat het ook het geval is met mijn volgende project, hoewel ik nog geen idee heb van wat dat zal zijn.

Op de vorige twee albums werkte je voor een aantal nummers samen met hip-hop grootheden zoals bijv. Jay-Z, waarmee je als het ware een brug slaagt tussen oude en nieuwe elementen. Is dat de richting die hedendaagse soulmuziek volgens jou uit moet?

Ik zal niet snel zeggen wat artiesten precies moeten doen met hun muziek. Je moet je in de eerste plaats goed voelen met wat je doet en trots zijn over de muziek die je maakt. Of dat nu hip-hop, pop of reggae is maakt niet veel uit, zolang je je zelf amuseert zullen er mensen over de hele wereld dat oppikken en er geboeid door raken.

Moeilijke vraag: als je een nummer uit de gehele Motown-catalogus zou moeten kiezen dat je wenste dat je zelf geschreven had, welk nummer zou je dan kiezen?

(Denkt lang na) Dat is inderdaad een moeilijke vraag.  Ik denk dat ik ‘I’ll Be There’ van The Jackson 5 zou kiezen...

Is daar een speciale reden voor?

Ja, het heeft enorm veel geld opgeleverd. (lacht)

Tot slot: wat kunnen we van jou nog verwachten in de nabije toekomst op muzikaal gebied?

Om eerlijk te zijn heb ik er zelf nog geen gedacht van. Ik ben de laatste tijd zo veel aan het touren dat ik nog geen tijd heb gehad om na te denken over wat mijn volgende stappen zullen zijn. Onlangs heb ik mijn bas nog eens opgepikt om wat te jammen met mijn collega-producer T-Bone en heb ik al wat werk verricht voor mijn volgende soloalbum. Jammer genoeg ben ik zo vaak weg van huis dat ik nog niet de gelegenheid heb gehad om de artiesten te ontmoeten met wie ik graag zou samenwerken in de toekomst. Ik weet me zeker wel bezig te houden, dus je zal zonder twijfel nog van me horen.

Ok, daar houden we je aan!

Saar & Jonas